Is het mogelijk om echt te veranderen? Ik ben op m'n 27e een jaar in therapie geweest voor boulimia nervosa. Het was cognitieve gedragstherapie. In het kort gezegd gaat het bij CT minder om het verleden en meer om het hier en nu. Hoe ga je nu om met de neurose die je hebt ontwikkeld in je verleden. Het verleden speelt zeker een rol, maar de kern van de therapie is het onderzoeken van je cognities oftewel het ombuigen van de gedachtes over jezelf, het ontkrachten van je neuroses, het omzetten van je overtuigingen dat jouw manier van leven (met de neurose/verslaving/depressie die daar bij hoort) de enige manier van leven is. Er is een alternatief. Er is een uitweg. Dat gold ook voor mij. Na een jaar van zeer intensieve therapie ben ik gestopt met overeten en overgeven. Iets waarmee ik rond m'n tiende ben begonnen en vanaf m'n 17e een totaal normale manier van leven was voor mij. Tussen m'n 22e en 27e leefde ik voor verslaving. M'n 'ziekte' stond op 1 en de rest van m'n leven plande ik daar om heen.
Na m'n behandeling genoot ik van 3 maaltijden en 2 snacks per dag. Dat kon 3 x een bak friet zijn en 2 x een slagroomtaart, of 3 x een salade en 2 x een appel, en alles wat daar tussen in zat. Ik at als een 'normaal' mens. Soms vergat is zelfs te eten! Ik kwam niet eens echt aan. Ik sportte wel, maar niet meer hysterisch veel. Althans het was niet meer minimaal 2 uur per dag. Sommige dagen sportte ik zelfs niet! De meeste mensen vonden juist dat ik was afgevallen. Geen idee. Ik stond niet meer op de weegschaal en droeg sowieso geen spijkerboeken meer dus alles veerde mee. Deze gelukkige en vredige periode heeft een klein jaartje geduurd. Maand of 8 of 10, dat weet ik niet meer precies. Ik weet wel nog precies wanneer deze huwelijksreis met mezelf eindigde. Ik stond voor voor de spiegel en dacht cellulites waar te nemen. DOOR M'N KLEREN HEEN! Dat was dat.
Ticket terug naar de realiteit. Naar mijn oude en vertrouwde manier van eten, vreten en dieten. Overgeven heb ik bijna niet meer gedaan sinds dien. Heel soms in periodes van grote stress en/of totale wanhoop. Soms neem ik me nog wel eens voor om het te doen, maar vergeet ik het weer. Het is natuurlijk van levensbelang dat ik van dat kotsen af ben. De schaamte, eenzaamheid en wanhoop die daarbij horen, wens ik zelfs Karadzic niet toe, en dan heb ik het nog niet over de fysieke gevolgen zoals gevoelige tanden, slechte huid, haar uitval, chronische keelontsteking, maagzweren... Ik stop nu maar even... Wat wel is veranderd sind het niet meer overgeven is dat ik geen 'makkelijke' manier meer heb om 'even' af te vallen. Vanaf m'n 30e ben ik gestaag aangekomen, geholpen door 3 zwangerschappen. Het afvallen werd een mega probleem. Ook kwamen de vreetaanvallen in full force terug. Niet meer zoals in die 'goede oude tijd' 2 of 3 boodschappentassen leegeten voor de t.v. (vooral het shoppen voor mijn 'drugs' was af en toe reality-soap-waardig. Net doen alsof ik inkopen aan het doen was voor het wekelijkse uitje van een weeshuis bijvoorbeeld en dan vragen stellen zoals; "Voor hoeveel kinderen is deze taart? we zijn namelijk met z'n achttienen." Om maar 'normaal' en 'stabiel' over te komen, gna gna...) Terwijl ik dit schrijf moet ik lachen en word ik boos tegelijk... Net als herinneringen aan een verloren liefde die je altijd als 'shit' heeft behandeld. Wat een ellendige tijd, maar die paar momenten wanneer het 'goed' was, waren fan-fokking-tastisch... Zucht. Anyway, de vreetbuien zijn gebleven, maar kleiner van porties (niet van calo's denk ik...) en beter verdeeld over de dag/week/maand. Hapjes hier, zakjes daar, halve portie extra zus, 's nacht wakker worden 'van de honger' en even snacken zo... Sommigen van jullie weten waar ik het over heb.
Hoe eet je 'normaal' als normaal niet bestaat en eigenlijk nooit heeft bestaan? Ik ben van kleins af aan getroosd, stil-gehouden en beloond met eten. Dat heb je al snel met een Russische Joodse moeder die de oorlog heeft meegemaakt, haar moeder in die zelfde oorlog heeft verloren (omdat ze Joods was) en naar Nederland is gekomen toen ze bijna 40 was met een hernia een een donker kind. Hoe verander je iets dat zo verbonden is aan wie en vooral wat je bent? Wat er al een aantal generaties in zit. Ik zal jullie de verhalen over m'n opa (die op blote voeten in de winter in Rusland de geiten moest hoeden) en zijn honger besparen. Veranderen? Ik heb het geprobeerd. Ik heb een klein jaar geblogd over mijn haat, liefde, HAAT verhouding met eten. Ik begon in 2009 met eten wat ik wilde en waneer ik wilde. A la Geneen Roth Het is niet gelukt. Althans niet lang genoeg. Bij het proces hoort namelijk dat je het volhoudt. Aankomt. Een plateau bereikt. Afvalt. Het lichaam vindt dat bij je past. Dit proces kost tijd. Ik ben weer gaar lijnen en durfde daar niet over te bloggen. Ik eet al een jaar koolhydraten vrij (behalve als ik een vreetbui heb natuurlijk). Ik heb mezelf al sinds m'n 27e niet meer gewogen, maar ik ben zeker afgevallen. Ik pas weer de kleren die ik een jaar na m'n eerste zwangerschap (8 jaar geleden, slik) paste. Dat is nog zeker niet m'n figuur van weleer, maar wel een redelijke verbetering. Nog steeds delete ik alle foto's die m'n man en kinderen van me maken op hun toestelletjes als ze even niet kijken... Maar ik heb een soort van manier gevonden, waarmee ik zonder al te veel zelfhaat een soort van gezond kan eten, af en toe soort van kan bingen, zonder al te veel desastreuze (lees 10 kilo aankomen) gevolgen. Is het mogelijk te veranderen? Wie ben ik eigenlijk? 43 jaar en nog steeds het zelfde ge-emmer als een 13 jarige over haar lijn?
Ik ben nu op Bonaire. Het is hier zo lieflijk, rustig, onschuldig en tropisch. Een van de mooiste dingen die ik hier heb gezien zijn de Pink Flamingo's... Wat een feest om die in het echt en vrij in de natuur (ik haaaaaaat dierentuinen) te zien. Wat geeft die prachtige kleur een 'leven' in het anders toch wel wat dorre landschap. En het bijzondere... Pink Flamingos hebben die prachtige kleur dankzij hun manier van eten. Ze zijn wat ze eten! Dat geeft hoop. Het is; (een van m'n beste gaat nu lachen als ze dit leest, maar het is mijn lievelingswoord) louterend. De foto hierboven is van Gerda Anna Rudolf, ik ken haar van het zwemclubje op Bonaire elke ochtend in de zee, over louterend gesproken haha! Ik ga weer schrijven. Dat is namelijk waar ik van hou. Ongeacht van wat ik wel en of niet heb gegeten. Dat is ook wat ik ben. Ik wil Monique en Usha uit de grond van m'n hart bedanken voor hun support en geloof in mijn 'verbale diaree...'
xoxoAnousha
Geen opmerkingen:
Een reactie posten