Het niet eten van zetmeel, suikers,
melkproducten en vlees, gaat redelijk goed. Ik ben nu vanaf 1 januari bezig.
Het is erg fijn om op zaterdag ‘vrij’ te hebben en te eten wat ik wil (behalve
vlees, want ik doe mee met Kassa Groen). Ik heb nu twee zaterdagen gehad en me niet compleet misselijk gegeten.
Toch merk ik dat emotie en eten onlosmakelijk,
als dag en nacht, met elkaar verbonden blijven. Wat irritant om daar niet onderuit te komen! Een dagje bij m'n moeder geweest en huppa, staan we weer proppend aan het aanrecht. Korter dan anders maar wel krachtig.
Ik kom er niet onderuit. Ik hou niet van mezelf zoals ik
ben. Ik wil anders zijn en dunner is de meest ingrijpende optie. Het is ook de
meest sociaal geaccepteerde optie. De meest maatschappelijk succesvolle optie. Kennelijk heb ik een grote behoefte aan
sociale en maatschappelijke acceptatie. Nou ja, nieuw is dat niet. Dat is de rede waarom ik überhaupt ooit op
het podium wil staan; applaus!!! Ik weet het, ik ben er voor in behandeling (geweest). Maar wat nu?
Voor nu heb ik mezelf redelijk onder controle maar
gelukkig ben ik niet. Bestaat hier een pil voor? Moet dit zo de rest van mijn leven doorgaan? Ik ben fucking al 43. Het vooruitzicht dat ik als oma nog loopt te stressen over die kilo's maakt me wanhopig... En ik zie een leuk Koefnoen type voor me, dus wie weet...
Het broeit. Het borrelt. Niet in m'n maag maar in m'n hoofd. Natuurlijk vertaal ik het in niet genoeg/niet snel genoeg afvallen. Dat blijft m'n oplossing.
Hoe anders zou mijn leven zijn als ik dun was.
Slank, mager, fragiel en light.
Ik zou zeker meer compassie hebben, of juist
een egoïst zijn, zo gelukkig.
Not a care in the world. Geen maatstress,
gewichtsstress of cm-stress.
Dansend hele nachten lang met spannende tall
dark strangers.
Wolken aaiend springend in een veld vol
madelieven.
De zon goedkeurend op mijn gezicht.
Zo anders zou mijn leven zijn als ik dun was.
Tenger, small, breekbaar en fijn.
Een energieke moeder, altijd geduldig,
gewichtsloos aanwezig.
So what als je er voor moet overgeven. Ik mis
mijn lege maag, mijn platte buik.
Ik mis het gene dat ik nooit helemaal heb
gehad.
Ik zou makkelijk kunnen doden voor maat 36.
Mezelf nog het liefst om eindelijk dat gene wat
ik wil te zijn.
Zucht. Ik voel me meer 13 dan 43.
Lieve Anousha ,
BeantwoordenVerwijderenIk ken je niet , en jij mij niet. Niet echt in ieder geval.
Toch voel ik steeds weer met get lezen van jouw blog een verbintenis.
Jouw woorden ontroeren me. En hoewel mijn kilo's er veel meer zijn dan bij jou en we uiterlijk weinig gemeen hebben , ik voer dezelfde strijd. Sterker: mijn pad loopt vaak bijna gelijk aan het jouwe.
Ik heb ook " ontdekt". Wat suiker en koolhydraten met me doen . Heb via een geweldige hypno therapeut die een uniek programma heeft ontwikkeld van een combi van hypnose en voedingsleer ondervonden dat het echt kan! Eten begint langzaam maar zeker op de achtergrond te raken voor me. En dat is echt ongelooflijk ! Ik ben nl een enorme junk. Verslaafd .
En sinds ik ontbijt met fruit , en geen brood meer eet, gaat het beter dan ooit met me.
Bovenal denk ik dat de hypno therapie mijn Mind een beetje reset.. En brrr.. War klinkt dat vaag en zweverig! Maar ik ben niet zweverig , of erg spiritueel . Zij gaat uit van overtuiging . Zolang je overtuigt bent zal je handelen naar die overtuiging ( ik kan niet op een normale manier met eten omgaan) en dat bepaald je identiteit .
Maar wat een afschuwelijke, eenzame strijd. Je lijkt alles te hebben , en je voelt je zo niet wie je bent of graag wil zijn..
En dat is soms te hebben , maar vaak ook niet. En de tijd gaat voorbij. Zoveel tijd waarin je niet voluit leeft en pfff .. Zo sonde.
Ondanks dat ik jouw verhaal helemaal herken en weet hoe moeilijk het is, weet ik ook dat het niet echt uitmaakt wat een ander zegt .. Jij voelt hè zoals je je voelt . Ik zie een prachtige vrouw, die goed kan acteren , geweldig zingt, stoer en slim is, en vast ook een heel leuk mens is!
Blijf vooral bloggen, ik wordt er altijd blij van als uk jouw blog mag lezen.
Ik hoop voor je dat je weet vrij wordt van het eten , gewoon kan eten wat en wanneer je wil, en niet omdat je je verveel , schuldgevoel of irritaties rondom je moeder moet dempen ( hoe herkenbaar !)
Veel liefs ,
Monique