Mislukte Masai

Mijn vriendin Zippora heeft een dappere beslissing genomen. Ze krijgt eind januari een gastric bypass oftewel een maagverkleining.

Er speelt natuurlijk van alles door m'n hoofd. Gaaf, dapper, spannend!!!  De dominante gedachte is: nooit meer bingen...  Het gevoel dat daaruit voortvloeit is: wat erg...

Ik weet dat ik een haat liefde verhouding heb met eten, een zwaar emotionele binding heb met eten en dus een zeer verstoorde relatie heb met eten. Ik realiseer me nu dat ik een nog gestoordere relatie heb met bingen. 

Wat is precies een binge? Wanneer verwordt eten, snoepen, proppen tot een heuse binge?

De 'free dictionary' maakt er weinig woorden aan vuil. "Een periode van ongebreidelde, overmatige genotzucht." Hmmm. Kort gezegd klopt op zich wel, alleen weet ik niet of de drijvende kracht 'genotzucht' is of meer het opvullen van een oneindige leegte, het dichten van een bodemloze put, het verhullen van een grote doffe ellende. 

'Genotzucht'. Is dat waar ik naar op zoek ben als ik niet kan stoppen met het uitlepelen van een X-Large familiepot pindakaas? Wil ik me dus gewoon beter voelen en weet ik niet hoe het anders te bereiken dan door gestaag door te kauwen? Nou ja, kauwen... meer wegwerken. Verwerken? 

Schrijvende bekruipt me het vermoeden dat 'bingen' inderdaad misschien wel dichter bij het zoeken naar een 'goed gevoel/genot' is, dan naar het vermijden van verdriet. Dat de quick fix reflex. IK WIL ME NU BETER VOELEN. NU!!!

De meeste emo-eters (die ik ken) hebben moeite met het verwerken van negatieve emoties. Iets 'doen' met emotionele pijn, het verwerken van een groot of klein verdriet gaat uiteraard niet vanzelf of snel. Waarom verwacht ik dat? 

Ik noem mezelf weleens een mislukte Masai. De Masai's (een volk in Oost Africa) leven zo 'in het moment' dat ze niet vooruit kunnen kijken. Het hoort niet bij hun cultuur om voorruit te denken en te plannen. Dat is al duizenden jaren zo dus het zit, als het ware, niet meer opgeslagen in hun emotionele dna. Als je een Masai vastzet, sterft hij bij wijze van spreken meteen. Een Masai kan zich niet voorstellen, niet invoelen, niet geloven dat een periode zal eindigen en een nieuwe periode zal aanbreken. Dit is het. Voor altijd. Dat gevoel heb ik ook als ik me ellendig voel. Dit is het. Voor altijd. En dan ben ik niet lang en slank zoals de prachtige Masai's, vandaar dat ik mezelf meer zie als een mislukte Masai. 

Wat ik ook voel, bingen haalt me direct uit de 'funk.' Het is de bekende vicieuze verslavingscirkel; even die 'rush,' dat gevoel van ultiem genot. Soms maar letterlijk een enkele seconde. Het idee dat het 'gewoon' een dropje is, you can do this, ik heb mezelf onder controle, ik wil er gewoon eentje en dan stop ik. No problemo! Yeah, right. 
En daar ga je, de berg af, het ravijn in. Het kan lang duren, het kan kort duren maar daar ga je. Geen uitweg meer. De afgrond in. Daarna verlegt het ware probleem zich naar een ander, bekender trouwer probleem; Ik ben dik, ik ben waardeloos en ik verdien niet beter. Tenzij ik afval! De cirkel is weer rond. 

Zippora zal niet alleen enorm afvallen, ze zal ook moeten omgaan met alle emoties die tot nu toe verscholen zijn gebleven achter het eten. De cirkel wordt operatief verwijderd. De rest moet ze zelf doen, zonder te bingen. Een pijnlijk afscheid.

We kennen elkaar al sinds we 14 zijn, Zippy en ikkie. We hebben vroeger zo veel gelachen samen, om anderen maar vooral om onszelf. We konden beiden erg goed 'doen alsof', zoals elk kind met een innerlijke pijn zo groot en onbespreekbaar. We hebben toen uiteraard nooit over 'eten' gesproken, terwijl we beiden behoorlijk in conflict waren met onszelf, ons eten en ons jonge lichaam. Ik kan me nog herinneren hoe we zo maar vreemde telefoonnummers belden en net deden alsof we opgesloten zaten in een gekkenhuis. We wisten de persoon aan lijn te overtuigen om ons te redden en de politie te bellen. 

Nu redden we onszelf, ieder op onze eigen manier. Volg ook Zip's reddingstocht op:
lekker in mijn loshangende vel